قریه من

آن چیز که مدام و مدام در سرم رخنه می کند تنها با نوشتن است که راحتم می گذارد. دقیقا همان زمان که آن فکر، آن درد، آن خاطره وجود مادی پیدا می کند مغزم رهایش می کند به امان خدا. اما بدا به حال من که اگر فکری و خاطره یا کسی ثبت کردنش هزار بار از بودنش سخت تر و ناشندی تر باشد