چه غمگنانه می دانی همه چیز را پیش بینی می کنی شان
و وقتی نوبت توست
نه ورقی مانده
نه آن جام جهان بینت

fade out again

کاش کسی پیدا شود این سرنوشت لعنتی را مومیایی کند برای هزاران سال، در خواب و بدون تغییر

اگر زمان و مکان در اختیار ما بود

اگر

خاطره خود کلانتر جان است بر سرت بشکند هوار شود

عزیز ، برادر ، دوست امتحانم نکن بگذار همان همیشه بازنده بمانم .

اکنون که می روی به هر سرزمینی تحفه ای بیاور و آیینه حتی اگر ما نباشیم ، تمنایمان هست که هست.
امید بده تقدیرمان را به روشنی و پاکی حتی اگر در کفن یافتیش
و فقط کمی مهربان تر باش با خاطرات ما ، فقط کمی .

و من جلاد خویشم با سلاحی به کندی عمرم

چه مضحک و غم انگیز است که تمام مشکلات من را به تعبیر خودش ساده می بیند نگران اینم که چرا از درون نمی توانم آن قدر احمق باشم که او میبیند سر راست بدون درگیری این همه ادم که منم و هیچ کدام من نیستم