ای زندگی بیزار از تو ام

یه جا تو لیتل میس سان شاین دووین داره با فرانک حرف می زنه بهش می گه کاش می شد 18 سالگی آدم پاشه اون تایم قبلش رو نداشته باشه ، نبینه . حالا واسه ما شاید به خاطر جغرافیامون کاش می شد 45-50 سالگی پاشی بعدشم که 5-6 سال مونده به آخرش دیگه ارزش سعی کردن و نداره بعد این میشه یه زندگی ایده آل ، دیگه تو اون زمان کسی ازت انتطار نداره چیزی باشی حتی خودت .