نقطه صفر

برای چندمین بار از اول شروع می شوم ؟ اصلا چرا شروع می کنم ؟
این چه دلیلی است که او می فهمد و من عاجزم ، بعضی وقت ها فقط یک آجر کافی است برای فرو ریختن هر دیواری هر دیواری
از که عصبانی باشم ؟ از اوکه حماقت می کند یا آن یکی که برای خیانتش دلایل منطقی دارد ؟ یا از خودم ؟
از خودم که همیشه به دیوار های اشتباه تکیه می دهم ، همیشه سمت بازنده را انتخاب می کنم .

میعاد در لجن

نمی دانم چرا فریاد نمی زنم ، چرا فحش نمی دهم از آن بدتر چرا بغض نمی کنم ، چطور شوخی می کنم می خندم ؟

آدمم هنوز؟ زنده ام ؟
مگر قرار نبود وقتی زخم خوردی فریاد بزنی یا ناله کنی حتی از روی ترس ، التماسش کنی ؟
آدمم هنوز ؟ زنده ام ؟
چه خوشبینی احمقانه ای بود نه ؟ چه دلگرمی کثیفی
باز مثل آن روز سیلی خوردم و چیزی نگفتم اگر آن از سر ترس بود و بچگی این را چه کنم ؟
هر سعی می کنم در مغزم جا نمی شود کاش می توانستم مثل آن احمق باشم که دنیایش خلاصه می شود در رفاقت و خیانت و تمام
اما من با این شکستن چه کنم ؟
آدمم هنوز ؟ زنده ام ؟

از بخت یاری ماست می دانم

از بخت یاری ماست شاید که آنچه می خواهیم یه بدست نمی آید یا از دست می گریزد .